Upośledzona pamięć i myślenie, mniejsze zainteresowanie światem, zmiany zachowań, które pojawiają się w starszym wieku, są często mylone z oznakami starzenia.
Podczas gdy wykryte w odpowiednim czasie objawy demencji u osób starszych pozwalają na wczesne leczenie choroby, z optymalizacją sprawności umysłowej i zdrowia fizycznego.
Czym jest demencja u osób starszych?
Z wiekiem zmieniają się nawyki i charakter ludzi, nie zawsze na lepsze. Odnalezienie różnicy między naturalną zmianą stosunku do życia a pierwszymi przejawami chorób układu nerwowego nie jest łatwe. Zespół osobowości wciąż się rozwija, rozwija się demencja.
Łatwo zrozumieć, co to jest - po łacinie demencja oznacza "demencję". W większości przypadków diagnoza "otępienia starczego" brzmi jak zdanie, ponieważ w momencie wizyty u lekarza przebieg choroby posunął się za daleko.
A ponieważ choroba rozwija się na tle zniszczenia komórek mózgowych, proces ten jest nieodwracalny i nie można wyleczyć demencji.
W medycynie powszechne jest nazywanie demencji związanej z otępieniem, przejawiające się w ciągłym spadku zainteresowania poznaniem na tle utraty wcześniej nabytych umiejętności i wiedzy.Najczęściej patologię obserwuje się w starszym wieku, chociaż nie uważa się jej za naturalną konsekwencję starzenia się.
Dla rozwoju demencji charakteryzuje się stopniowym rozkładem potencjału mentalnego osoby, jego zdolności do myślenia i rozumienia, mówienia i rozumowania, uczenia się i tworzenia. Chorzy ludzie nie są w stanie kontrolować swojego stanu emocjonalnego i zachowania w społeczeństwie. Ostatnim etapem choroby jest całkowite rozpadnięcie się osobowości pacjenta.
Według danych WHO w ostatnich latach obserwuje się tendencję do zwiększania liczby pacjentów z otępieniem. Każdego roku diagnozuje się około 8 milionów nowych przypadków patologii, z których każdemu przypisuje się niepełnosprawność. Oczekuje się, że do 2050 r. Całkowita liczba pacjentów z otępieniem starczym wyniesie około 132 milionów osób.
Przyczyny choroby
W młodym wieku, demencja jest niezwykle rzadka, ale wraz z upływem życia prawdopodobieństwo jej wystąpienia znacznie wzrasta. Najczęściej demencja starcza występuje u osób, które doznały chorób lub urazów, które powodują uszkodzenie tkanki mózgowej.
Choroby Alzheimera, Parkinsona, Picka i układ naczyniowy - ataki serca i udary są najsilniejszymi czynnikami prowokującymi.
Lista niekorzystnych czynników przyczyniających się do rozwoju demencji obejmuje:
- dysfunkcja układu immunologicznego;
- predyspozycje genetyczne;
- alkoholizm;
- zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu;
- niewydolność nerek lub wątroby;
- złośliwe nowotwory w mózgu;
- choroby układu hormonalnego i autoimmunologicznego;
- stres, wielki stres nerwowy i emocjonalny.
W niektórych przypadkach rozwój demencji może wystąpić na tle ciężkich zakażeń, AIDS.
Najczęściej demencję rozpoznaje się u pacjentów w wieku powyżej 65 lat.
Główne objawy demencji
Manifestacje patologii zmieniają się wraz z rozwojem. W zależności od stopnia zaawansowania choroby występują trzy stadia choroby, charakteryzujące się pewnymi objawami.
Stadium choroby
We wczesnym stadium rozwoju demencji jej objawy wydają się nieprzekonujące z powodu podejrzeń o chorobę. Najczęściej pojawienie się pierwszych objawów demencji przypisuje się przepracowaniu.
Pierwszy etap. Choroba objawia się zapomnieniem. Z reguły ostatnie wydarzenia są usuwane z pamięci, a starsze wspomnienia pozostają niezmienione.
W codziennym życiu chory może zachowywać się jak zwykle i być całkowicie niezależny. Okresową utratę czasu zliczania lub naruszenie orientacji w znanym obszarze należy traktować jako sygnał alarmowy.
W charakterze chorego pojawiają się stopniowo cechy, które nie są dla niego osobliwe - podejrzliwość, małostkowość czy narzekanie.
Pomimo faktu, że choroba nie jest uleczalna, w pierwszym etapie jej rozwój można nie tylko spowolnić, ale także zawiesić. Aby to zrobić, ludzie wokół pacjenta powinni być niezwykle uważni i wrażliwi, aby nie przegapić zbliżającego się zagrożenia.
Drugi etap. Postęp demencji ma odzwierciedlenie w spadku zdolności intelektualnych pacjenta i zdolności do krytycznego postrzegania jego stanu.
Główne objawy choroby nabierają wyraźniejszej formy manifestacji:
- zaburzenia snu, zmniejszona potrzeba nocnego odpoczynku wśród niekontrolowanego snu w ciągu dnia;
- trudności w korzystaniu ze znanych urządzeń i sprzętu gospodarstwa domowego - telefon, zamek drzwiowy, pralka, telewizor;
- utrata orientacji podczas przechodzenia przez pokoje ich własnych domów;
- wzrost trudności w zachowaniu, problemy z komunikacją, częste powtarzanie tych samych pytań;
- dodanie zaburzeń psychicznych, pojawienie się fałszywych wspomnień, urojeń i halucynacji.
Chory traci zdolność samodzielnego zarządzania i dbania o siebie.
Trzeci etap. Na późnym etapie rozwoju demencji następuje całkowite zakłócenie codziennych czynności człowieka - ignorowanie procedur higienicznych, brak zrozumienia mówienia, brak współczucia i zainteresowania krewnymi, absolutna patologia pamięci.
Pacjent z demencją przestaje rozpoznawać swoich bliskich i może wykazywać agresję. Apetyt z reguły pozostaje na tym samym poziomie lub wzrasta, ale mimo to pacjent traci na wadze i wygląda na wyczerpanego.
Wraz z całkowitą demencją następuje ostateczna dezintegracja osobowości i rozwój śpiączki wegetatywnej, dlatego pacjenci potrzebują stałej opieki i kontroli.
Główne rodzaje choroby
W zależności od umiejscowienia dotkniętych obszarów i obecności współistniejących chorób demencja starcza podzielona jest na trzy główne typy, z których każdy obejmuje kilka typów - naczyniowy, zanikowy i mieszany.
Demencja naczyniowa
Zasadniczo otępienie naczyniowe rozwija się na tle miażdżycy naczyń mózgowych. W wyniku zaburzeń krążenia wpływ na kory i podkorowe struktury.
Ze względu na różne przyczyny demencji naczyniowej charakter choroby może się różnić. Jeśli choroba powstała na tle udaru, jej rozwój charakteryzuje się szybkim postępem i ogromem dotkniętych obszarów, zgodnie z lokalizacją udaru.
Jeśli przyczyną choroby jest przewlekłe niedokrwienie mózgu, demencja rozwija się powoli i jest prawie niewidoczna na wczesnym etapie. Pacjent skarży się na zmęczenie, osłabienie i dezorientację.
Utrata pamięci następuje stopniowo. Bóle głowy i zaburzenia snu są możliwe. W rzadkich przypadkach możliwe są psychozy i halucynacje.
Demencja starcza
Nazwa "starczy" pochodzi od łacińskiego senilis i jest tłumaczona jako "starczy". W demencji ludzi nazywana jest "starczym marazmem".
Istnieją dwie główne przyczyny demencji starczej - genetyczna dziedziczność i upośledzona funkcjonalność układu nerwowego.
Mechanizm rozwoju demencji starczej jest następujący:
- zmiany w funkcjonowaniu podwzgórza prowadzą do przerwania przysadki mózgowej i powodują nierównowagę hormonalną;
- dysfunkcje występują w większości narządach, a także w korach i podkorowych strukturach mózgu;
- połączenia między neuronami są tracone, wiele komórek mózgu umiera;
- objętość i masa mózgu zmniejszają się;
- zanik neuronów i wymiana procesów nerwowych z tkanką łączną;
- pojawiają się martwe ogniska.
U kobiet rozwój demencji starczej obserwuje się trzy razy częściej niż u mężczyzn.
Choroba Alzheimera
Najczęstszym typem otępienia zanikowego jest choroba Alzheimera. Ten typ patologii stanowi ponad 70% wszystkich zgłoszonych przypadków otępienia.
Choroba rozwija się na tle ciężkiej atrofii kory mózgowej, a także ekspansji komór i bruzd.
Przebieg choroby zależy od lokalizacji zmian. Jeżeli uszkodzona jest lewa półkula mózgu, zdiagnozowana zostaje agnozja - naruszenie percepcji, jeśli właściwa to anomia, problemy z doborem słów.
Charakterystycznym objawem we wczesnym stadium choroby jest upośledzenie pamięci.W ostatnim etapie występuje utrata funkcjonalności wszystkich narządów, całkowita otępienie.
Demencja płata skroniowego
Rodzaj otępienia, w którym dotknięte są przednie i przednie płaty skroniowe mózgu, nazywany jest czołowo-pionowo. Zasadniczo demencji czołowej skroniowej towarzyszy atrofia kory i podkorowych struktur oraz zwyrodnienie neuronów ruchowych rdzenia kręgowego.
Charakterystyczne objawy choroby:
- gwałtowne zmiany w zachowaniu;
- utrata empatii i empatii;
- utrata zdolności planowania;
- problemy z mową.
Zaburzenia pamięci w otępieniu czołowo-skroniowym nie występują natychmiast i są mniej nasilone niż w innych postaciach choroby.
Choroba Leviego
Ponad 25% przypadków otępienia występuje w otępieniu u cieląt Leviego. Mechanizm rozwoju choroby jest podobny do procesów zwyrodnieniowych charakterystycznych dla choroby Alzheimera.
Choroba charakteryzuje się obecnością w neuronach dużej liczby patologicznych formacji białkowych - ciał Lewiego. Główne objawy to pojawienie się halucynacji wzrokowych, drastyczne zmiany poziomu uwagi i inteligencji na tle fluktuacji funkcji mózgu, zespołu parkinsonowskiego.
Objawy towarzyszące - omdlenia, delirium, stany depresyjne.
Rozpoznanie demencji starczej
Ze względu na indywidualne cechy ciała różnych ludzi, rozwój demencji nie zawsze jest taki sam. Dlatego lekarze przeprowadzają diagnozę choroby, koncentrując się na kryteriach ustalonych przez Światową Organizację Zdrowia.
Najważniejsze w rozpoznaniu demencji jest uznawane za naruszenie:
- pamięć;
- myślenie, zwłaszcza abstrakcyjne;
- umiejętność planowania pracy i wydarzeń życiowych;
- percepcja wzrokowa, słuchowa i dotykowa (agnozja);
- lub brak mowy (afazja);
- umiejętność celowych ruchów, w tym nabytych umiejętności i wszelkich prostych czynności (apraksja);
- przystosowanie do warunków społecznych.
Ponadto uporczywość świadomości jest uważana za charakterystyczną cechę demencji.
Główne metody diagnostyczne obejmują analizę płynu mózgowo-rdzeniowego, procedurę MRB i pozytonową tomografię emisyjną.
Leczenie choroby
Wybór leczenia otępienia zależy od rodzaju, postaci i stadium choroby. Duże znaczenie ma również wiek pacjenta i obecność chorób współistniejących.
Podstawą leczenia otępienia są medyczne działania naczyniowych leków metabolicznych i środków poprawiających funkcjonowanie neuronów mózgowych.Jeśli to konieczne, dodatkowo przepisane leki przeciwdepresyjne.
Wobec patologii, które przyczyniają się do rozwoju demencji, stosuj kompleksową terapię:
- środki antycholinesterazowe o działaniu neuroprotekcyjnym;
- leki normalizujące ciśnienie krwi;
- leki przeciwdziałające niedokrwieniu;
- leki przeciwpsychotyczne w celu zmniejszenia pobudzenia psychoruchowego;
- leki przeciwdepresyjne, tabletki nasenne.
Jako dodatkowe leczenie wykorzystuje się muzykoterapię, pracę i psychoterapię, treningi poznawcze i gimnastykę.
Według najnowszych badań ryzyko rozwoju demencji jest pięć razy wyższe u osób podatnych na depresję.
Profilaktyka i rokowanie u osób w podeszłym wieku
Całkowicie zatrzymaj postęp demencji jest niemożliwy. Ale jeśli zwrócisz uwagę na pojawienie się wczesnych objawów choroby, możesz spowolnić jej rozwój i wydłużyć okres życia pacjenta.
Aby uniknąć rozwoju demencji, konieczne jest przestrzeganie następujących zasad życia:
- ruch jest podstawą zdrowia. Ćwiczenie jest najlepszym sposobem na poprawienie odżywiania mózgu;
- złe nawyki - główny wróg zdrowia.Palenie i alkohol przyczyniają się do rozwoju udaru i zaburzeń psychotycznych;
- zrównoważone odżywianie jest gwarancją zdrowia układu naczyniowego;
- stwardnienie jest najlepszym sposobem na wzmocnienie układu odpornościowego i odporności organizmu na infekcje;
- trening mózgu jest skuteczną metodą zachowania zdrowia mózgu. Czytanie książek, nauka języków, podróżowanie, rozwiązywanie krzyżówek i innych rodzajów aktywności umysłowej pozwala zachować połączenia nerwowe i zapobiegać lub spowalniać pojawianie się procesów zwyrodnieniowych.
Nawet przy najkorzystniejszym przebiegu choroby jego smutny wynik jest nieunikniony. Osoba z demencją stopniowo przestaje myśleć, rozumieć, postrzegać i poruszać się. W większości przypadków demencja osiąga szczyt w ciągu kilku lat i prowadzi do śmierci.
We wczesnych stadiach choroby pacjenci zdają sobie sprawę, że coś się z nimi dzieje, ale nie odważcie się przyznać tego innym. Podczas gdy wsparcie krewnych i nowoczesnych leków może znacznie złagodzić stan postępującej demencji.
Dlatego ważne jest, aby wykryć powstającą patologię w czasie i podjąć działania mające na celu poprawę samopoczucia chorego.
Nawet jeśli nie można wyleczyć choroby, krewni powinni pozbyć się pacjenta z własnych doświadczeń i starać się zrobić wszystko, aby minął ostatni etap życia, jeśli nie szczęśliwie, to przynajmniej spokojnie.
