Z pewnością każdy z nas miał do czynienia z mężczyzną, który poza samym sobą nie widzi nic więcej. Żartobliwie nazywamy takich ludzi "żonkilami", przypominając bohatera starożytnej mitologii. Jednak niewiele osób zdaje sobie sprawę, że takie zachowanie może być czasem oznaką choroby zwanej pierwotnym narcyzem winogronowym.
Pierwotny narcyzm - ogólna charakterystyka
Według ICD-10 choroba ta jest specyficznym zaburzeniem osobowości i wzorcem zachowań. To typowe dla niego:
- Nieuzasadniona wysoka samoocena.
- Brak doświadczenia dla innej osoby.
- Wyższość nad innymi.
Diagnozowanie choroby nie opiera się na konkretnych kryteriach, a specjalista musi tylko dostrzec oznaki zaburzenia. Narcyzm ma wiele wspólnego z socjopatią. Ale główna różnica polega na tym, że narcyz osiąga swój własny sukces z całą swoją siłą, podczas gdy socjopata nie jest w stanie osiągnąć celu przez długi czas z powodu niemoralnej aktywności życiowej.
Najbardziej niebezpiecznym dla innych jest osoba cierpiąca na perwersyjny narcyzm.
Taka osoba będzie:
- Manipuluj ludźmi.
- Przekręcając każdą sytuację na swoją korzyść.
- Unikaj otwartego konfliktu.
- Nakładać na innych ludzi dobre zdanie o sobie.
- Doceniać tylko to, co dotyczy tylko ich osoby.
Dlaczego powstaje narcyzm
Eksperci nie potrafią dokładnie określić przyczyn choroby, ale emitują kilka czynników stymulujących.
Pierwszy to kompleks niższości. Niższe poczucie własnej wartości, ustanowione w dzieciństwie, może być spowodowane nieodpowiednią edukacją: permisywnością lub nadmiernym rygorem. Ponadto narcyzm może rozwinąć się u dzieci, których pochwała i wsparcie wychowawcze rodziców są nieznane lub, przeciwnie, wychowywane w formie bożka do oddawania czci.
Ważną rolę w rozwoju narcyzmu odgrywa predyspozycja genetyczna, a mianowicie stopień odporności na stres i cechy temperamentalne.
Objawy choroby często objawiają się u nastolatków, ale w tym wieku rzadko sygnalizuje rozwój choroby i znika wraz z dojrzewaniem dziecka.
W niektórych przypadkach narcyzm jest objawem poważnego zaburzenia psychicznego, takiego jak schizofrenia.Pacjenci przez pewien czas przestali rozumieć rzeczywistość i zaczęli postrzegać siebie jako wyższe istoty.
Oznaki narcyzmu u mężczyzn, kobiet
Narcyzm u mężczyzn przejawia się w próbie uzyskania pewnego znaczenia w oczach środowiska i jego własnego. Zaspokajając swoje ambicje, pacjent często osiąga wysokie sukcesy zawodowe, ale osiągnięte wyżyny szybko zostają zastąpione duchową pustką. Średnio, aż do wieku czterdziestu lat, narcyz zyskuje szczęście dzięki pojawianiu się nowych celów i ich osiągnięciom. Ale przekroczywszy pewną granicę wiekową, zaczynają odczuwać pustkę i bezwartościowość. Ponadto coraz trudniej jest im odnosić się do osób z ich otoczenia. Według statystyk członkowie rodzin wielu męskich narcyzów stają się ofiarami przemocy.
Kobiety-żonkile wyróżniają się ambicją. Często kłócą się ze swoimi dziećmi, ponieważ stawiają im wysokie wymagania i są bardzo sfrustrowani, nie otrzymując tego, czego oczekiwali. Mąż takiej kobiety będzie najczęściej spokojny i opiekuńczy, ale nie będzie go szanować. "Ciekawym" związkiem będzie para, w której obaj partnerzy cierpią na narcyzm. W takim związku na pierwszym miejscu będzie wzajemna rywalizacja i kłujący krytycyzm, więc to postawa, która szybko się skończy.
Diagnoza patologii
Rozpoznanie choroby i jej postaci obejmuje fizyczne badanie pacjenta w celu zrozumienia przyczyn problemów, które wywołały zaburzenie osobowości. Jeśli nie ma takich chorób, specjalista przeprowadza ustrukturyzowany wywiad. Podczas wykonywania tej techniki bada słowa i zachowanie pacjenta, podsumowuje odpowiednie wyniki i identyfikuje typowe objawy choroby psychicznej.
Jak pokazuje praktyka, rozpoznanie żonkila nie jest trudne. Tacy ludzie mają problemy we wszystkich sferach życia, podczas gdy sam pacjent nie zgadza się z tym. Zaprzeczanie dysharmonii w życiu jest charakterystycznym symptomem narcyzmu. Innym jasnym objawem choroby jest niewystarczająca reakcja na krytykę: narcyz nigdy nie może bezpiecznie usłyszeć negatywnej informacji o sobie.
Oprócz wywiadu specjalista może korzystać z innych technik psychologicznych.
Badanie pacjentów na perwersyjny narcyzm obejmuje różnicowanie dolegliwości od aspołecznego, granicznego i histerycznego zaburzenia. Ponieważ sam pacjent nie rozumie problematycznej natury swojego stanu, ludzie z wewnętrznego kręgu narcyza najczęściej zwracają się o kwalifikowaną pomoc medyczną.Od nich lekarz może również uczyć się przydatnych informacji, które ułatwiają szybką diagnozę choroby i wybór skutecznej terapii.
Rozpoznanie i neutralizacja - leczenie zespołu
W opracowywaniu środków terapeutycznych specjalista bierze pod uwagę indywidualne cechy każdego klinicznego objawu choroby. Ponieważ choroba ma charakter chroniczny, jej leczenie może być bardzo problematyczne. Praktyka pokazuje, że w każdej sytuacji prawidłowo rozwinięta pomoc psychologiczna odgrywa kluczową rolę w odzyskaniu pacjenta. Biorąc pod uwagę fakt, że pacjenci rzadko dobrowolnie zgodzą się na leczenie, specjalista ma obowiązek znaleźć właściwe podejście do żonkila. Bardzo często za to zaczynają okazywać przychylność i szacunek pacjentowi.
Wysoki efekt terapeutyczny w leczeniu perwersyjnego narcyzmu ukazuje psychoterapię. Zawody odbywają się indywidualnie i grupowo. Pacjenci są przesłuchiwani, aby pomóc im rozpoznać i zneutralizować schorzenie, które ich dotknęło. Uczą się, aby właściwie oceniać siebie i podejmować racjonalne decyzje. Na tym etapie terapeuta jest zobowiązany do kompetentnego ujawnienia istoty narcyzmu jako choroby.Jeśli tego nie zrobi, pacjent może sprzeciwić się leczeniu, argumentując, że jest to utrata godności osobistej.
Zaleca się stosowanie specjalnych leków, jeśli pacjent cierpi na:
- Depresja.
- Ataki paniki.
- Fobie i podobne problemy psychiczne.
W takiej sytuacji specjalista może przepisać pacjentowi środki uspokajające, antydepresyjne i ziołowe.
Farmaceutyki mogą tylko zminimalizować objawy choroby, ale nie wyleczyć z niej pacjenta.
Środki zapobiegawcze
Ponieważ narcyzm rozwija się na podstawie pewnych przyczyn, jego rozwojowi można zapobiec, wychowując dziecko od dziecka jako normalną osobę.
W tym celu rodzice muszą:
- Wzbudź samoocenę i niezależność od opinii środowiska.
- Pozwól dziecku płakać, jeśli to konieczne.
- Być w stanie stanowczo odmówić kaprysy dziecka i nie ulegać histerii.
- Chwal dziecko, jeśli szczerze na to zasługuje. Jednocześnie eksperci zalecają, aby nie wychwalać jego usług innym w obecności dziecka.
- Uratuj dziecko przed skandalami rodzinnymi.
- Wychowywać dziecko z myślą, że jest ważną częścią społeczeństwa, ale ci, którzy go otaczają, nie powinni wypełniać wszystkich swoich zachcianek.
