Zgodnie z informacjami przekazanymi przez WHO, wykazem najniebezpieczniejszych dla zdrowia ludzkiego zmian oddechowych jest sarkoidoza płuc. Co to jest - pytanie, które interesuje nie tylko chorych.
Biorąc pod uwagę bezobjawowy charakter choroby we wczesnych stadiach rozwoju, zrozumienie mechanizmu jej występowania umożliwia wykrycie zbliżającego się zagrożenia w czasie i podjęcie działań w celu jego wyeliminowania.
Sarkoidoza płuc - co to jest?
Sarkoidoza płuc odnosi się do ogólnoustrojowej patologii układu oddechowego, której rozwojowi towarzyszy uszkodzenie tkanki płucnej z powstawaniem ziarniaków - małych, zapalnych obszarów o ograniczonych rozmiarach w postaci gęstych guzków. Choroba jest klasyfikowana jako łagodna ziarniniakowatość.
W miarę rozwoju sarkoidozy dochodzi do zmian wewnątrz klatki piersiowej, tchawiczo-oskrzeli i oskrzelowo-węzłowych węzłów chłonnych, a liczba ziarniniaków zwiększa się wielorakie. Stopniowo, ziarniny łączą się, tworząc duże obszary zmiany, w których naturalna funkcjonalność narządów staje się niemożliwa.
Resorpcja ziarniaków i występowanie zmian włóknistych - typowy wynikrozwój guzków sarkoidalnych.
Patologia nie ma charakteru zakaźnego i nie jest niebezpieczna dla ludzi wokół pacjenta. Najczęściej występuje u kobiet w młodym i średnim wieku.
Pomimo ogromnej liczby wersji pochodzenia sarkoidozy, żadna z teorii etiologicznych nie otrzymała faktycznego potwierdzenia. Co więcej, naukowcy wciąż nie wiedzą, dlaczego osoby niepalące są bardziej podatne na sarkoidozę.
Przyczyny choroby
Ponieważ nauka nie posiada jeszcze dokładnych danych na temat przyczyn rozwoju sarkoidozy płuc i węzłów chłonnych wewnątrz klatce piersiowej, lekarze są skłonni sądzić, że początek choroby jest wynikiem narażenia na czynniki chorobotwórcze i predyspozycje genetyczne.
Hipotetycznie najbardziej prawdopodobnymi przyczynami sarkoidozy są:
- zmiany infekcyjne - wirusy opryszczki, grzyby, bakterie i inne patogenne drobnoustroje;
- rodzaj reakcji alergicznej na chemiczne i biologiczne czynniki drażniące;
- brak odpowiedniej odpowiedzi immunologicznej organizmu na czynniki chorobotwórcze.
Według jednej z wersji rozpatrywanych przez światową społeczność naukowców, ziarniniak sarkoidalny jest zjawiskiem kliniczno-morfologicznym, które rozwija się na tle wpływu czynników chorobotwórczych na organizm osłabiony immunologicznie. Jednocześnie czynniki oddziaływania mogą mieć zarówno charakter egzogeniczny (zewnętrzny), jak i endogeniczny (wewnętrzny).
Tak więc niski poziom odporności komórkowej jest jednym z charakterystycznych warunków występowania sarkoidozy.
Objawy sarkoidozy
Pierwsze oznaki sarkoidozy są często pozostawione bez należytej uwagi. Pojawienie się osłabienia, utraty apetytu, zmęczenia i drobnego kaszlu można uznać za lekką zimną dolegliwość.
I tylko wtedy, gdy choroba wkracza w ostrą fazę rozwoju, pojawiają się inne objawy sarkoidozy:
- ostry wzrost temperatury do 40 ° C;
- powiększone wewnątrz klatkowe węzły chłonne;
- zapalenie naczyń skóry w postaci rumienia nodosum;
- obustronnie zwiększone korzenie płucne;
- obrzęk i ból stawów;
- zapalenia stawów stawów kolanowych i kostkowych;
- duszność;
- zapalenie oczu;
- czerwono-brązowe ziarniniaki i grudki w różnych częściach ciała, po zniknięciu którego pozostały blizny;
- pogrubienie paliczków;
- rozwój dysfunkcji serca i układu nerwowego.
Wraz z rozwojem sarkoidozy, jeszcze bardziej poważne objawy kliniczne związane ze zmianami patologicznymi w płucach łączą się z głównymi objawami.
W niektórych przypadkach symptomatyczne objawy sarkoidozy zatrzymują się same w ciągu kilku miesięcy, co jest charakterystyczne dla ostrej postaci choroby. Jeśli choroba postępuje, oznacza to rozwój najbardziej niebezpiecznych - przewlekłej postaci patologii.
Etapy rozwoju
Stopień rozwoju sarkoidozy określa się na podstawie danych uzyskanych za pomocą promieniowania rentgenowskiego.
Zmiany patologiczne w zajętym ciele odpowiadają postaci choroby:
- początkowy etap choroby charakteryzuje się wzrostem większości typów węzłów chłonnych wnęki;
- drugim etapem jest śródpiersie-płuca. Diagnozuje się ją w obecności obustronnego rozsiewu (rozprzestrzeniania) ognisk zapalnych, nagromadzeń w płucach płynu biologicznego (nacieku), uszkodzeń i zmian w budowie węzłów chłonnych klatki piersiowej;
- trzeci etap to płucny.W towarzystwie znacznego zwłóknienia płuc, jak również fuzji ognisk ziarniniakowatych w gigantyczne wielojądrowe komórki, zastępując struktury narządu tkanką łączną.
W zależności od położenia dotkniętych obszarów, sarkoidoza płuc może wpływać nie tylko na węzły chłonne wnęki, ale także na inne narządy układu oddechowego. Ponadto występuje uogólniony typ sarkoidozy, który atakuje większość układów organizmu, w tym płuca.
Choroba charakteryzuje się trzema fazami przebiegu - pogorszeniem, stabilizacją i odwrotnym rozwojem. Podczas odwrotnego rozwoju ziarniniaki są zwykle resorbowane. Ale w niektórych przypadkach ich zwapnienie jest możliwe.
Charakter rozwoju sarkoidozy może się różnić w zależności od tempa wzrostu zmian patologicznych.
Diagnoza choroby
Nie jest możliwe ustalenie dokładnej diagnozy sarkoidozy, jeśli wykorzystywane są tylko informacje uzyskane od pacjenta i podczas badania.
Często zdarza się, że ziarniniaki w tkankach płuc odkrywane są przypadkowo, podczas badań obrazowych lub rentgenowskich, podczas badań na oddziałach gruźlicy, ponieważ pierwotne objawy gruźlicy i sarkoidozy są w dużym stopniu zbieżne.
Pośrednie oznaki choroby pozwala na ustalenie bronchoskopii i do bezpośredniego potwierdzenia informacji diagnostycznych lekarze wykorzystania badań histologicznych i cytologicznych biopsji otrzymanych w wyniku biopsji lub chorych tkanek plevroskopii.
Równie ważne środki diagnostyczne uważane za badanie krwi, które pozwala określić wzrost ESR i wzrost liczby białych krwinek, a także ustalenie istnienia eozonofilii, limfocytoza i monocytoza - typowe zmiany na sarkoidozę w składzie krwi.
Do najbardziej wartościowych metod diagnostycznych należą MRI i tomografia komputerowa płuc.
Kod sarkoidozy ICD-10
Zgodnie z normami określonymi w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób w dziesiątej wersji, sarkoidoza odnosi się do chorób, które naruszają mechanizm immunologiczny. Sarkoidozie płuc przypisuje się kod ICD-10 - D86.
Ponadto sarkoidozę płuc z sarkoidozą węzłów chłonnych zidentyfikowano jako odrębny rodzaj choroby. Patologii tej przypisano kod D86.2.
Zastosowanie materiałów w klasyfikacji chorób ułatwia diagnozę przez lekarzy specjalistów.Ale nawet po potwierdzeniu diagnozy proces leczenia zajmuje dużo czasu i może trwać dłużej niż trzy lata.
Leczenie choroby
Sarkoidoza jest podatna na spontaniczną remisję. Dlatego pulmonolodzy zawsze biorą tę możliwość pod uwagę przy wyborze metod leczenia. W większości przypadków, specyficzne leczenie sarkoidozy płuc jest zalecane po sześciu miesiącach, podczas których monitorowany jest stan pacjenta.
Jeśli choroba przyjmuje czynną postać przewlekłą o ciężkim przebiegu progresywnym, stosuje się leczenie szpitalne - terapię mającą na celu zatrzymanie objawów i zapobieganie nawrotom.
Tradycyjne leczenie
Jako leki stabilizujące procesy patologiczne stosuje się:
- leki kortykosteroidowe - prednizolon;
- leki przeciwzapalne - Indometacyna, Aspiryna;
- leki immunosupresyjne - chlorochina;
- Przeciwutleniacze - Retinol, octan tokoferolu.
Aby zwiększyć skuteczność leku, stosuje się złożoną terapię aparatową - ekspozycję na EHF, ultradźwięki z użyciem hydrokortyzonu w okolicy łopatki, fonoforezę i elektroforezę.
W szczególnie trudnych przypadkach jedynym sposobem na poprawę stanu pacjenta jest transplantacja zajętego narządu, czyli przeszczepu płuc.
Rozpoznanie choroby u kobiet spodziewających się dziecka nie jest uważane za powód zakończenia ciąży, ponieważ sarkoidoza nie wpływa na rozwój płodu.
Środki ludowe na tę chorobę
Stosowanie środków ludowych jest odpowiednie jako dodatkowy środek terapeutyczny w terapii lekowej.
Do wzmocnienia organizmu zaleca się herbatki i wywary z ziół leczniczych - rumianek, szałwia, majeranek, dzikiej róży, miodunka babki, nagietek.
Charakterystyka żywieniowa dla Sarkoidozy płucnej
Odpowiednio zorganizowana żywność - podstawa poprawy skuteczności leczenia uzależnień. Zwłaszcza podczas przyjmowania sterydów.
Podstawą diety terapeutycznej są pokarmy, które nie zawierają węglowodanów i wapnia, ponieważ substancje te komplikują przebieg choroby.
Ponadto sarkoidoza nie zaleca stosowania smażonych, słonych, ostrych i wędzonych potraw, ponieważ osłabiają one układ odpornościowy.
Podstawą optymalnej diety powinny być produkty pochodzenia roślinnego, - zboża, warzywa, chude mięso, owoce i jagody.
Możliwe powikłania
Możliwość rozwoju powikłań nie jest wykluczona przez lekarzy nie tylko po ustabilizowaniu się stanu zdrowia pacjenta, ale nawet po jego całkowitym wyzdrowieniu.
Uszkodzenie układu oddechowego można przekształcić w:
- pneumoskleroza;
- zapalenie opłucnej;
- rozedma płuc lub typ rozproszony;
- podstawowe zwłóknienie.
Jednym z najpoważniejszych skutków sarkoidozy płuc jest rozwój niewydolności oddechowej. To powikłanie charakteryzuje się nienormalną zmianą składu krwi we krwi i zmniejszeniem ogólnego potencjału funkcjonalnego organizmu.
Ponieważ funkcja oddychania zewnętrznego jest odpowiedzialna za wypełnienie krwi tlenem, kiedy jest naruszona, następuje spadek poziomu tlenu we krwi. Stężenie hemoglobiny wzrasta, rozwija się erytrocyta, zwiększa się obciążenie serca, w wyniku czego dochodzi do niedotlenienia.
Najbardziej prawdopodobną prognozą w tej sytuacji jest rozwój serca i śmierć.
Prognoza na życie pacjenta
Ogólny przebieg choroby jest uważany za łagodny. Możliwość spontanicznej remisji wynosi 70%. Jeśli jednak występują powikłania, prawdopodobieństwo zgonu wzrasta do 5%.
Głównymi przyczynami zgonu są uszkodzenia serca i układu nerwowego, a także rozwój zdekompensowanej niewydolności oddechowej.
Warunkowo korzystny wynik niewydolności oddechowej jest możliwy przy zapewnieniu sztucznej wentylacji płuc.
Środki zapobiegawcze
Ze względu na fakt, że autentyczne ścieżki etiologiczne rozwoju sarkoidozy pozostają nieznane, nie ma oficjalnych środków zapobiegawczych. Według pulmonologów najlepszym sposobem na uniknięcie patologii są działania, które poprawiają reaktywność immunologiczną organizmu i ćwiczenia wzmacniające narządy układu oddechowego.
Pomimo faktu, że ogromna liczba pytań dotyczących etiologii i leczenia sarkoidozy pozostaje bez odpowiedzi, lekarze świata są optymistyczni. Ogólne znaczenie osiągnięć w zrozumieniu morfologii, patogenezy i objawów klinicznych choroby jest trudne do przeszacowania, a zatem prawidłowe odpowiedzi są gdzieś w pobliżu.
